Nang Yakapin ko ang Buhay sa Dump Site

 

    “Salamat te Joy, nabu­sog po kami.”

    Sa murang edad na labing-lima, nagkaroon ako ng kamalayan ukol sa halaga ng pagtulong sa mga taong nasa laylayan ng lipunan. Nagkaroon ako ng musmos subalit ganap na pagnanais na tu­mulong sa lipunan.

Pagsibol ng

Pagtulong

    Naisip ko ang liblib na lugar na malayo sa aming barangay.

    Sa unang masid ay tanaw ko ang paligid na napaliligiran ng napa­karaming basura. Mga batang nagbubuhat ng sakong may lamang mga papel. Mga inang may heleng sanggol at sa tabi nito at iba pa niyang mga anak na kanyang pinapa­ypayan.

    Ngunit ang pinakanaka­pukaw ng aking atensyon ay ang mga batang gutom at naghahanap ng pagka­ing maari pang maging la­man ng kanilang sikmura sa bawat basurahan.

    Sa hindi inaasahang pagkakataon, nagkaroon ako ng opurtunidad at pagkakataong maging Ina dahil sa mga batang may kakulangan sa timbang. Nagsilbi itong ideya na naging hamon sa akin, na makatulong, sa mu­rang edad, sa musmos na kaisipan. Kailangan nila ng isang kaibigan, ate at nanay.

    Sa unang araw ko, tila ang lahat ay tinitingnan ako mula ulo hanggang paa. Sabik ako ngunit kinakabahan dahil bihi­rang makakita ng Inang mag-aalaga ng mga anak na hindi niya naman kila­la.

    Unti-unting kaming nag kakilala, nalaman ko ang istorya ng kanilang buhay. Sunod-sunod na tawanan dahil sa kanil­ang batuhang aasaran. Kay sarap maging Ina! Kay sarap maramdamang malapit ang loob ko sa aking mga anak.

    Sa maikling panahon, nagsilbi akong inang paslit sa kung tutuusin ay hindi ko naman kilala. Nagkaroon ako ng mga anak na hindi pamilyar sa akin. Na hindi ko kadugo.

Nalalanta na ang sumibol na

adhikain.

    Habang tumatagal ang aking ginagawang pag-aaruga sa aking mga anak, pahirap nang pahi­rap ang naging paglalak­bay ko. Paunti na nang paunti ang sumasama sa akin sa tambakan ng basu­ra. Nababawasan din ang aking pondo. Nauubusan na ako ng oras.

    Pero naging inspira­syon ko ang kahihinatnan ng aking pagiging Ina.

    Sa bawat abot ko ng mga lugaw, sopas, lomi, champarado na nasa tasa, nagsilbing lakas ko ang masilayan ang kanilang ngiti. Napayapa ang aking puso.

    Tinuruan ko rin silang sumayaw, magkulay at magbasa.

    Ganito pala maging Ina, hindi ka makukun­tento. Nais mong ibigay ang lahat sa abot ng iy­ong makakaya. Nais mong ibahagi ang lahat ng iyong nalalaman. Ka­hit pagod ka na, imbis na magpahinga, ay lalo ka pang magaganahang pag­silbihan sila.

    Kaya kapag may pana­hon, bumibisita ako doon kahit tapos na ang aking gampanin sa kanila. Na­katutuwang isiping tu­matak kami sa puso’t isipan ng isa’t-isa. Ang sayang dulot ng pagtu­long ay walang kapan­tay. Kahit anong bigat ng aking trabaho ay napali­tan ito ng kanilang mga ngiti at pasasalamat.

    Natulungan din nila akong mapalago ang aking sarili. Magkaroon ng bagong kaibigan. Na­tutong magmalasakit sa mga taong kapos-palad.

    “Salamat Nanay Joy, hanggang sa uulitin po!” sambit nila habang naka­bakas ang ngiti sa kanil­ang mga labi.

    Ang pagiging ina at ang pagtulong ay hindi isang pribelehiyo, isa itong napakalaking responsibilidad.